qoşulmaq

f.

1. «Qoşmaq»dan məch. Atlar arabaya qoşulmuşdur. Fayton qoşulmuşdur. Vaqonlar parovoza qoşuldu.

2. t-siz. Birləşmək, qarışmaq, daxil olmaq, bir işin iştirakçısı olmaq. Fəhlələrin daha düzgün fənd işlətdiklərini görən yanğın alayı da onlara qoşuldu. M. Hüs.. Payızda <Şamama> da anasına qoşulub pambıq yığırdı. İ. Ə.. // Şərik olmaq, razı olmaq, qəbul etmək. Yoldaş sədr, cavanlar deyənə mən də qoşulub qol qoya bilərəmmi? M. C..

3. t-siz. Yoldaş olmaq, birləşmək, əlaqə saxlamaq. <Məsmə:> Xəstəxanaya getməyə ürəyim gəlmirdi. Nəhayət, bir gün tanış bir qadına qoşulub oraya getdim. S. H..

4. Məşğul olmağa başlamaq, pis iş dalınca getmək. <Naçalnik:> Sən mənim məsləhətimi eşitməyib, yenə yaman işə qoşuldun. M. F. A..

5. t-siz. Qarışmaq, müdaxilə etmək. <Məşədi Qurban:> Sənlik nə var ki, bu işə qoşulursan? Sən nəçisən? M. F. A.. O, heç özünün də xəbəri olmadan söhbətə qoşulmuşdu. Ə. Ə..

◊ Qoşulub qaçmaq (getmək) – köhnə məişətdə: ata-anasının razılığı və xəbəri olmadan, qızın sevdiyi oğlanın evinə getməsi. <Sona xanım:> Mən toy istəmirəm. Elə toysuz gedəcəyəm. Qoşulub qaçan . . bir mən deyiləm; gündə yüzü qoşulub qaçır. M. F. A.. Gülpərinin könlü əmisi oğlunda idi. Ona görə ona qoşulub qaçmaq istəyirdi. S. S. A.. <Məhərrəm:> Mən sənin yerinə olsam, Cahangir, əhvalatı düz Rüstəm bəyin özünə deyərəm və qandıraram ki, qızın Rəşid bəyi doğrayan Heydər bəyin oğluna qoşulub qaçmaq istəyir, onda bəlkə. . . N. V..